آب، هوا و جنگل‌ها؛ “آبی” برای “سبزِ ابدی”!
از شکایت گردشگران شوکه‌شده موقع دیدن تالاب لیپار که دیگر صورتی نیست، تا چهره لک‌لک‌های بهت‌زده دریاچه ارومیه. یا سی‌وسه‌پلی که پس از سال‌ها هم‌نشینی با آب، امروز تنها نشسته و صرفا به آواز پیرمردهای اصفهانی گوش می‌دهد؛ «چه کنم، با کی بگم، عقده دل رو پیش کی خالی کنم، دردم رو با چه زبون به این و اون حالی کنم؟!».
شاید هم شیون جنگل‌های سبزرنگ که پس از سال‌های طولانی نمی‌خواهند تن به رنگ سرخ خانمان‌سوز دهند. یا گلایه پرستوهایی که هر سال کیلومترها سفر می‌کنند تا چند روزی در استان گیلان، میهمان تالاب هزار و یک‌رنگ انزلی با طعم شیرین پسته‌های دریایی و تزیین نیلوفرهای آبی باشند.
اصلا بیایید روزمره‌تر صحبت کنیم و به توصیه سهراب گوش دهیم که می‌گوید «و چرا در قفس هیچ‌کسی کرکس نیست؟!». انگار همین کلاغ‌های سیه‌پوش و بازیگوش پایتخت هم صدای نه‌چندان دلنشین‌شان از هوای آلوده شهر گرفته و دیگر هیاهوی قبل را ندارند.
در کتاب‌های مدرسه خوانده بودیم «آب مایه حیات است» اما هیچ‌گاه تا به این اندازه طعم نبودش که هرگز مثل ذاتش خنثی نیست را نچشیده بودیم. آری؛ همه این‌ها برای زندگی دوباره آب می‌خواهند؛ “آبی” برای تالاب‌ها، دریاچه‌ها، پل‌ها، جنگل‌ها و هوای بحران‌زده ایران.
سال‌ها است روی سکوها فریاد زده‌ایم: «می‌خوام فوتبال نباشه، اگه اس‌اس نباشه.» درست، اما باید بدانیم اگر آب نباشد “آبی” هم نخواهد بود. لذا باشگاه چندرشته‌ای استقلال امروز با حدود بیست تیم در سرتاسر کشور، حامی جدی محیط زیست و منابع طبیعی ایران است و هواداران میلیونی و بافرهنگ این باشگاه هشتادساله، در راه احیای سرمایه‌های طبیعی وطن از هیچ تلاشی دریغ نخواهند کرد.
«آب را گل نکنیم
در فرودست انگار کفتری می‌خورد آب
یا که در بیشه‌ای دور سیره‌ای پر می‌شوید
یا در آبادی کوزه‌ای پر می‌گردد
آب را گل نکنیم
شاید این آب روان می‌رود پای سپیداری
تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید نان خشکیده فروبرده در آب
.
.
.
بی‌گمان آن‌جا “آبی آبی” است…»
نویسنده: سیدمحمدشایان سیدشجاع
#آبی_برای_سبز_ابدی
#استقلال_حامی_تالاب‌ها
#هوادارشو
دیدگاهتان را با ما به اشتراک بگذارید